Hans-Joachim Zillmer

Hans-Joachim Zillmer (* ur. 20 września, 1950 r. w Mölln/Niemcy) jest od 1998 roku niemieckim przedsiębiorcą oraz autorem kontrowersyjnych publikacji popularno-naukowych. W swoich bestsellerach przetłumaczonych na jedenaście języków dokonuje przeglądu aktualnych założeń zwłaszcza w takich dziedzinach jak geologia, geofizyka, ewolucja i paleontologia. Kwestionuje je, a może raczej składające się na nie pojedyncze teorie (teorię aktualizmu, chronologię geologiczną) i formułuje własne hipotezy pod kątem katastrofizmu przeciwstawiając się doktrynie naukowej. W szczególności odrzuca teorię ewolucji w sensie makro ewolucji oraz metody datowania.

Życie
Hans-Joachim Zillmer studiował inżynierię cywilną na Bergische Universität Wuppertal oraz na Technische Universität Berlin i ukończył oba kierunki z dyplomem inżyniera. Kontynuował pracę naukową uzyskując stopień doktora nauk politycznych. Po ukończeniu uniwersytetu w 1977 roku założył i zarządzał firmą działającą w sektorze inżynierii strukturalnej, prowadził biuro inżynierskie oraz firmę budowlaną w Solingen, a później inną z tej samej branży w Berlinie (Niemcy). Hans Zillmer jest konsultantem ds. inżynierii w Izbie Inżynierii Budowlanej NRW, był członkiem zarządu Cechu Budowlanego w Solingen, a w latach 1991-1999 prezesem Związku Sportowego - TSG Solingen (2300 członków).

Jako autor książek popularno-naukowych brał udział w wielu niemieckich programach radiowych i telewizyjnych, miedzy innymi w „Świecie cudów” kanału PRO7, gdzie prezentował kontrowersyjne opinie zawarte w jego publikacji „Księga Dinozaurów”.

Teorie
Hans-Joachim Zillmer, podobnie jak Immanuel Velikovsky, jest adwokatem katastrofizmu, jednak w jego przypadku chodzi o wyjątkową teorię młodej Ziemi. Teoria katastrofy młodej Ziemi sugeruje, iż Ziemia jako planeta jest rzeczywiście stara, lecz około 5000 – 6000 lat temu rozszalał się na niej kataklizm (potop) powodując znaczne przemodelowanie skorupy ziemskiej. Kluczowa teza geologiczna powyższej hipotezy mówi, iż kilka „super powodzi” rozlało się na wiele kontynentów: południe i północny zachód Ameryki Północnej, Australię, oraz od gór Ałtaj poprzez Syberię aż do morza Kaspijskiego, Morza Bałtyckiego i Morza Arktycznego. Spowodowało to przesunięcie osi Ziemi i dopiero w tym czasie nastąpiło, określane przez Zillmera „Czasem Śniegu”, zlodowacenie obszarów Arktyki i Antarktyki – jak przyśpieszona, skrócona wieka epoka lodowcowa (plejstocen). Według Ziellmera, wrosła w tym czasie siła grawitacji ziemskiej i wymarły funkcjonujące dotąd w „mega formacie” zwierzęta, jak leniwiec olbrzymi wielkości słonia z terenu Ameryki, czy mamut z Eurazji. Pojawił się świat zamieszkany przez mniejsze zwierzęta, o odmiennych warunkach atmosferycznych, to jest z niższym ciśnieniem powietrza i wyższą siłą grawitacji.

Zgodnie z poglądami Zillmera, ewolucja w skali makro, w przeciwieństwie do mikro ewolucji, nie była następstwem tych klęsk naturalnych, a żadne gatunki zwierząt nie przekształciły się w inne. Dlatego też nie jest możliwe, by jakiekolwiek stworzenie z gatunku małpopodobnych mogło przeistoczyć się w człowieka. Ponadto w tym samym horyzoncie czasowym wyginęło 80% gatunków zwierząt -scenariusz przypisywany końcowi ery lodowej (=nadejściu czasu śniegu, wg Zillmera). Konsekwentnie, jak utrzymuje, nie istnieje żadna możliwa do weryfikacji historia rodzaju ludzkiego, o czym mówi w swojej książce „Kłamstwa ewolucji". Teoria Zillmera przedstawiona w „Pomyłce Darwina” głosząca, że czaszki z epoki paleolitu, czy może raczej szkielety, są nie starsze niż kilka tysięcy lat, została rzekomo potwierdzona na jego korzyść dzięki nowemu datowaniu w Anglii czaszek neandertalczyków i ludzi z Cro-Magnon znalezionych w Niemczech w 2004 roku. Teza Zillmera prezentowana w jego książce „Pomyłka Darwina”, według której Wielki Kanion, podobnie jak w przekazach rdzennego plemienia Havasupai, powstał podczas ogromnej powodzi w czasach przodków, została rzekomo potwierdzone przez nowe badania Komisji Geologicznej USA: Wielkie powodzie toczące wody 37 razy przekraczające zasoby Mississippi, wyżłobiły Wielki Kanion w kilku stadiach katastroficznych, po raz ostatni znacznie ponad 1000 lat temu.

W kontekście wydarzeń katastroficznych w historii ziemi, paleogeografia dinozaurów prezentowana w jego publikacji „Księga Dinozaurów” zajmuje szczególne miejsce. Zwiększająca się w skali światowej liczba odkryć dinozaurów udowodniła – wg Zillmera – że coraz więcej tych zwierząt znajdowano na „niewłaściwych kontynentach”, w sensie po czasie, w którym płyty tektoniczne były juz wyizolowane i oddzielone oceanami. Jako rozwiązanie tego problemu Zillmer oferuje swój model ekspansji ziemi.

Weryfikacja katastrof naturalnych do XV wieku z punktu widzenia katastrofizmu doprowadziła także w rezultacie do zmiany kierunku historii cywilizacji nowego i starego świata w jego książce “Kolumb przybył jako ostatni”(krytyka chronologii). Tutaj Zillmer omawia swoją teorię „Celtowie w Ameryce”, zgodnie z którą Celtowie i Rzymianie pojawili się w Ameryce przed Wikingami. Hipotezę tą dokumentuje zdjęciami zawierającymi konkretne opisy miejsc położenia celtyckich menhirów i dolmen, jak również rzymskich monet na kontynencie amerykańskim (kolonizacja Ameryki).